Rodziny się nie wybiera

Właściwie zawsze kiedy mógłbym zastanowić się to moja rodzina jest jedyną rzeczą w moim życiu, która nie jest dokładnie taka jaka sobie wybrałem. Spokojnie mogę powiedzieć że to były wybory kobiet. Kiedy jednak widzę tych dwóch, to myślę czasami, że może i dobrze, bo nie wymyślił bym sobie ich lepiej.

Gdybym chciał żeby mieć rodzinę tylko taką jaką sobie sam wybrałem mogłoby okazać się że po pierwsze nikogo takiego zwyczajnie nie znajdę. Jeśli bym się natomiast pomylił nie byłoby tak wspaniale. Na szczęście, ostatecznie miejsce w którym jestem nie jest w ogóle moim wyborem.

Tak zupełnie poważnie nie potrafiłbym zwyczajnie dokonać wyborów, jakie podjęła Magda czy Sylwia. Po prostu nie zdobyłbym się, nie jestem chyba takim człowiekiem, nie mam takiej moralności. Nie potrafiłbym nigdy w swoim sumieniu usprawiedliwić takiego lub innego wyboru.

Najlepiej podsumował to chyba sędzia sądu rodzinnego w Gryfinie, słuchając Sylwii przez piętnaście minut rozłożył sytuację na łopatki w 30 sekund. Pytając „czy tak nie było wcześniej, rok wcześniej, dwa lata wcześniej”. Słysząc odpowiedź że tak było, uciął narzekania Sylwii kwitując: „wie Pani, każdy sobie samodzielnie dobiera partnera”…

Każdy z nas poznaje drugą osobę doskonale już w pierwszym roku znajomości. Nikt z nas nie zmienia się ani rok później, ani dwa lata później. Nikt z nas nie przechodzi przemiany i nie staje się zupełnie innym człowiekiem. Jedyne co się zmienia to nasze własne interesy w jednym lub innym rozstrzygnięciu konfliktu albo takim lub innym zakończeniu związku.

Nikt z nas nie ma przestrzeni do narzekania ponieważ samodzielnie dobieramy sobie partnerów. Później możemy jedynie powiedzieć że albo popełnialiśmy jeden i ten sam błąd w kółko tkwiąc w danym związku, albo popełniliśmy wielki błąd odchodząc… Tak czy inaczej ten za ten błąd możemy winić jedynie siebie, i nie ma sensu narzekać na drugiego człowieka.

Ja mogę jedynie winić siebie że uwierzyłem w opowieści Magdy i Sylwii, które narzekały na swoich ojców. Niedostępnych emocjonalnie lub fizycznie nieobecnych. Wierzyłem że to jest coś, czego same nie chciałyby dla swoich rodzin. Jednak tak w przypadku Magdy, jak i Sylwii – obie w tym samym szpitalu opowiedziały może w przypływie jakiejś poporodowej szczerości, że tak naprawdę to nigdy im nie zależało.